In Onze Schatkist zit wat redelijk waardevast goud -onzichtbaar opgeslagen in kelders en niet gebruikt ter versiering van de landelijke en provinciale hoofdsteden- maar dat speelt nagenoeg geen rol in de staatshuishouding. De Minister van Financiën hanteert de sleutel voor inkomsten en uitgaven, terwijl de baas van de Nederlandse Bank verantwoordelijkheid draagt voor de waarde van het papiergeld. Daar is het goed mis mee, zodat door de grote inflatie de kleine spaarder veel koopkracht kwijtraakt. Anders dan rijkelui kan hij niet beleggen in aandelen, onroerend goed, grondstoffen. Omdat sparen nodig is voor grote noodzakelijke aankopen hoort de Minister op te treden tegen de verstoring door de inflatie welke leidt tot verarming van beneden-modaal en de welgestelde bezitters meer rijkdom verschaft. Allereerst is de president van de Nederlandse Bank de laan uit te sturen wegens falen. Voorts dient de kleine spaarder met terugwerkende kracht de inflatie vergoed te krijgen. Dat kan het best via een nieuwe Rijksbank, die het spaargeld ter beschikking stelt aan de regering en diens armslag zo vergroot zonder extra werkelijke kosten behalve de administratieve. Is de Minister niet genegen tot zulke eerlijke toedeling dan weg met hem.
Wie een brief op de bus doet is daarvan niet langer eigenaar; evenmin Post NL. Maar dat bedrijf schendt de internationale postverdragen en bezorgt niet als de gemeente Amsterdam het adres niet heeft goedgekeurd. Niet wordt aangegeven waar men zijn brieven dan kan ophalen doch brutaalweg ontvreemdt Post Nl deze aan de geadresseerde. Ambtenaren van een gemeente mogen geen zeggenschap hebben over het postverkeer. Evenmin winkelpersoneel. Het Rijk dient nieuwe postkantoren te openen met afhaalmogelijkheid en daar past wel een rijksspaarbank bij. Dat het er nog niet van gekomen is typeert de verwaarlozing van de belangen van kennelijk onbetekenende eenvoudige burgers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten