Nobelprijs natuurkunde voor Vasily Yanchilin?
Deze Russische wetenschapper schreef in 2003 het boek The Quantum Theory of Gravitation, waarin onder meer het lens effect verklaard wordt met het principe van least action: Een foton zoekt nabij massa een pad met zo groot mogelijke stappen (lagere frequenties) en daarvan zo weinig mogelijk. Waargenomen wordt passage niet dicht bij de massa maar op afstand, anders dan de algemene relativiteitstheorie wil. Ook grondige analyse van roodverschuiving van zonlicht geeft gelijkluidend resultaat.
De moderne manier van zeggen is dat sedert de Schepping er overal evenveel tijd verstreken is doch de fysische processen in tempo verschillen naar gelang de lokale gravitatiepotentiaal. Daarom lopen atoomklokken per plek en per tijd idem verschillend. Yanchilin meende met atoomklokken te kunnen aantonen dat de tijd op Aarde sneller verloopt dan op een hoge berg. In nieuwe bewoording dus dat op Aarde de fysische processen sneller verlopen; geheel in overeenstemming met het rappe gebeuren in den Beginne. Maar metingen bevestigen dit niet en derhalve het vermoeden dat de aanwijzing van atoomklokken correctie behoeft. Dit is waarschijnlijk zo minimaal dat het nog niet meetbaar is en alleen een wiskundige analyse opheldering vermag te geven. In het kort zijn atomen nabij massa compacter en is er meer energie in het spel bij overgangen in de elektronenschillen. Ver van de Aarde wordt het tikken dan gemakkelijker en vaker. Men leest dus niet de juiste tijd af op atoomklokken. Vanwege zijn werk, waarvan uit het boek kennis te nemen valt en dat een prachtige kwalitatieve kwantummechanische verklaring van de zwaartekracht bevat, komt Yanchilin in aanmerking voor de Nobelprijs natuurkunde. Wil de Vrije Universiteit hem voordragen? Ondertussen publiceerde hij ook in the Canadian Journal of Pure and Applied Science met een interessante bijdrage over Poincaré's visie aangaande het meten. Een ander artikel over energie-uitwisseling tussen Aarde en Maan lijkt correctie te behoeven.
Zoals grootschalig bekend is van de atoombom kan massa overgaan in energie. Een reizend foton verandert de massa distributie van het heelal. Daarvoor is energie nodig en als het foton die niet opneemt uit de omgeving moet het zelf fourneren met als gevolg enige roodverschuiving. Hetgeen aanpassing van de tijdschaal van het heelal vergt.
Misschien is het handig om een foton in een eenvoudig model voor te stellen als rechtlijnig bewegend en een massadeeltje als intern cirkelend. Wat dan zulke bewegingen uitvoert terwijl HET kan schakelen tussen beide? Noem dat even een hetje. In een elektronenschil zou bij verspringen zulk een hetje kunnen opereren. Van een elektron met circulair gevormde massa overgaand in een rechtlijnige beweging van een foton-golf. Wellicht kan de universiteit hier onderzoek op richten. Zwarte gaten zijn geen research waard omdat ze behoren tot de foute algemene relativiteitstheorie. (De speciale blijft wel geldig indien er relatie bestaat, zoals verondersteld door Yanchilin, tussen c en de gravitatiepotentiaal, welke een scalair is en in alle richtingen gelijk, doch per tijd en plek anders. De foto van een black hole was een compositie tenzij het ding voor ons een opening liet in de stralingsgordel rondom zodat we het konden zien; iets zwarts dus en onzichtbaar. Het gaat mogelijk om restanten of nieuwvormingen van het spul in het prille nog ondoorzichtige heelal. Dat uiteraard niet voortgekomen is uit een punt, want een punt is een wiskundig begrip en bestaat in de natuurkunde niet omdat het geen afmetingen heeft. Voor de Schepper was het allicht gemakkelijker om met een soort veld te beginnen dan alles in een punt te proppen. Een veld van hetjes? Wat die dan ook mogen zijn.
De leerboeken op de universiteit zijn wat het voorgaande betreft verouderd. Zeer wenselijk is een up to date gemakkelijk lezend nederlandstalig boek van dermate kwaliteit dat vertalingen volgen. Alvast kan men een "paper" schrijven in het rijke nederlands; het AI vertaalt wel. Met actuele belichting door verschillende deskundigen van wat er kan spelen in de overgangen van massa naar energie en omgekeerd. Men mag elkaar best wat tegenspreken als de waarheid nog niet vaststaat. Dat ging fout op de VU die meedeed en doet? aan de boycot van Yanchilin's verruiming van onze horizon door zijn boek naar de kelder te verhuizen. Waar de studenten moeilijk bij kunnen en onwetend, dom blijven. Normaal op een echte universiteit is trachten tegenargumenten te vinden in plaats van te zwijgen. Yanchilin meent beargumenteerd dat c richting grens van het heelal afneemt. Ergo is massa niet constant indien de energieformules juist zijn. Net als bij het foton zouden ook bij deeltjes verschillende amplitudes van de hetjes voor kunnen komen, welke leiden tot variatie in het tikken van atoomklokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten