Haroen al Rasjid had slecht geslapen met een lelijke droom: Hij zat op een vliegend tapijt en onder hem staken op de grond bedelende handjes van uiterst magere kinderen omhoog. Die krioelden rondom zeer dikke ouders en telkens als Haroen voedsel naar beneden wierp vingen dezen dat op en staken het lachend in hun mond. Hij slaagde er niet in om het tapijt naar beneden te krijgen en als hij op een hoek ging zitten veerde dat gewoon omhoog zonder verandering van koers. Het tapijt vloog door een wolk en Haroen werd nat van de waterdamp, kreeg het koud en probeerde zich engiszins op te rollen. Maar toen kroop er een mot uit het tapijt, gevolgd door een grote menigte van zulke beesten, die Haroen bijna helemaal bedolven en het tapijt opvraten. Hij uitte een kreet en sprong van het tapijt af, maar vallend bleef hij in de lucht hangen, bereikte de grond niet.
Totdat hij wakker geschud werd door een dienaar.
"Oh, kalief der gelovigen" sprak deze, "uw aanwezigheid is vereist op de markt waar de kooplieden te hoge prijzen rekenen zodat het volk honger lijdt". "Is er wel genoeg om te eten?" vroeg Haroen.
"Zeker" was het antwoord "maar wie veel hebben houden het vast in hun grote schuren omdat zij rekenen op nog hogere prijzen".
"Weet mijn minister dat niet te verhelpen?" informeerde Haroen.
"Neen, hij behoort zelf tot de rijken maar vindt zichzelf nog niet rijk genoeg."
Haroen liet hem komen, ontsloeg hem op staande voet en zond hem naar de zoutmijnen. Uit de voorraad in het paleis liet hij op de markt uitdelen zodat de kooplieden hun prijzen wel moesten verlagen.
Daarna las hij het AD en vernam dat in een ver land, kennelijk minder ontwikkeld, modaal en boven-modaal er flink op vooruit gingen, terwijl die van Bijstand en AOW tekort kwamen door een hogere aardgasprijs.
"Vergroting van de kloof", Haroen krabde zich mompelend achter het oor "ik dacht dat de PvdA daar in de regering zit".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten