boven-modale zwendel
Belasting betalen naar draagkracht is wel het credo van een beschaafde staat. Voedselbank en stijgende beurskoersen wijzen op noodzaak om de belastingheffing te verbeteren. Per individu is zulke draagkracht echter moeilijk te registreren. Heel belangrijk bij de heffing zijn de opvattingen over statusverschillen. Met name bij uit de Schatkist betaalde functies zijn de vermeende verschillen bepalend. Vervolgens acht men het acceptabel om tarieven van particuliere dienstverleners daar op af te stemmen. Zulk onderscheid is overigens van alle tijden en in de vroegere stam werd de jachtbuit overeenkomstig verdeeld, zij het dat iedereen genoeg kreeg. Maar al heel lang eet men niet meer van dezelfde tafel en dat vergemakkelijkt het de sterkeren om meer dan passend naar zich toe te halen. Het volk is via zijn vertegenwoordigers in meerderheid overeengekomen om een progressief belastingstelsel te laten hanteren door het landsbestuur. Daarbij geldt vrijheid om door eigen ondernemen maximaal inkomen te verwerven. Dit systeem kent verscheiden ontsporingen zoals met monopolies of uit erfenis verkregen rijkdom en dientengevolge macht. Nog steeds bestaat hiervoor geen corrigerende wet die ontplooiingskansen dichter bij elkaar brengt. De Justitie faalt om hier toe aan te sporen. De vakmensen verzuimen om voor beter begrip te melden dat het gebod Gij zult niet begeren wat van uw naaste is ook behelst niet inpikken wat een ander toekomt.
Ondertussen zijn de veelverdieners doorgaans nog niet tevreden en begeren zij meer, meer, meer. Dat lukt niet met voor hen gunstige wijziging van de belastingprogressie omdat de meerderheid van het volk dit blokkeert. Zodat er andere wegen gezocht werden. Eendrachtig wordt door deze categorie van welgestelden, inbegrepen de een ton vangende parlementariërs, die al overhouden, de eveneens profiterende goed betaalde rechters en advocaten, idem de verheven vakbondsbonzen een aftrek pensioenpremie voorgestaan. Dat zou nog acceptabel zijn indien iedereen er in gelijke mate voordeel uit behaalt, zeg niet meer aftrek ontvangt dan de laagsten op de maatschappelijke ladder zouden krijgen. In werkelijkheid worden er netto miljarden uit hun zakken overgeheveld naar de welgestelden, volstrekt in strijd met het door allen aanvaarde belasting betalen naar draagkracht. Tersluiks zich aan deze plicht onttrekken -wat er speelt wordt slecht begrepen door de benadeelden en aan hen niet uitgelegd- is een vorm van strafbare flessetrekkerij. De zelf uit deze misstand voordeel plukkende rechters zijn nalatig tot strafvervolging en half Nederland, de maatschappelijk onderste helft wordt door hen bedrogen, want rechttrekking blijft uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten