Al sedert Vasily Yanchilin in 2003 zijn boek The Quantum Theory of Gravitation publiceerde bestaat er goed inzicht over wat zwaartekracht eigenlijk kan zijn: De Russische wetenschapper ziet het als een puur kwantummechanisch verschijnsel: Met hypothese dat massa de Heisenberg onzekerheid reduceert zullen er in de helft van een deeltje het dichts bij een externe massa minder kwantummechanische overgangen (verspringingen, vergelijk het overkoken van melk) naar de verste helft voorkomen dan omgekeerd. Het nettoresultaat is verplaatsing van het deeltje in de richting van die massa, een relatief zwak proces en onomkeerbaar.
Yanchilin publiceerde recent bij de King Saoud universiteit over het astronomisch interval, dat volgens nieuw inzicht onjuist geformuleerd is maar wel grondslag vormt van de algemene relativiteitstheorie. Deze theorie is niet juist, zoals al blijkt uit het niet rijmen van stilstand der tijd bij een grote massa en het snelle verloop der gebeurtenissen in het zeer geconcentreerde jonge heelal. Moderne visie is dat sedert de Schepping er overal evenveel tijd verstreken is doch het tempo van de fysische processen verschilt naar gelang van de lokale gravitatiepotentiaal. Daarom lopen klokken niet gelijk. Yanchilin veronderstelt een relatie tussen de lichtsnelheid en de gravitatiepotentiaal, welke laatste een scalair is en in alle richtingen gelijk. Maar per tijd en plaats veranderend in het uitdijend universum en zo eveneens de lichtsnelheid. Dit betekent dat bij de Ia supernovae nieuwe berekening uit te voeren is om na te gaan of het wel klopt dat het heelal versneld uitdijt.
Een foton gehoorzaamt aan het principe van least action, dat wil zeggen zoekt een baan "met zo groot mogelijke stappen (lagere frequenties) en daarvan zo weinig mogelijk). Waargenomen wordt een baan niet vlak langs massa maar op enige afstand, (lenseffect) waar de frequenties lager zijn en de tijd langzamer verloopt (lees nu: de fysische processen minder snel gaan) dan vlakbij massa.
Het werk van Vasily Yanchilin wordt helaas, ook door Wikipedia, geboycot in plaats van op goede wetenschappelijke wijze tegenargumentatie te leveren. Op het science park bedacht men een eigen theorietje, welke echter niets oplevert en daarom als waardeloos te bestempelen valt, onze horizon niet verruimend. Om het evenwel te promoten werd het concurrerend concept van Yanchilin aan de studenten onthouden, zodat dezen onwetend, dom blijven. In Utrecht vervaardigde men een correctie voor tekortkomingen in de algemene relativiteitstheorie en wil men niets weten van Yanchilin, want dan zou het eigen werk vergeefs geweest zijn. De amerikanen zijn ook niet tuk op inbreng van een rus.
Yanchilin ware te interviewen (woont in Hurghada) of uit te nodigen voor een gastcollege. Hij heeft meer te vertellen zoals over de roodverschuiving van zonlicht en dat geïllustreerd met goede wiskunde.
Men stelle de vraag hoe in de zwaartekrachtstheorie van Yanchilin een deeltje de zwaartekrachtspotentiaal gewaarwordt. En dat dus verschillend vanwege ongelijke afstand tussen de beide helften. De gravitatiepotentiaal is een scalair, een toestand weergevend. Het kan beschouwd worden als een afgeleide. De ruimte is vol van sterke en zwakke straling, welke in aanmerking komt als bron voor die afgeleide. Licht bestaat onderweg uit golven want deeltjes zouden te vaak botsen, maar erop gelet dat energie van straling een massa-equivalent heeft vergt het verplaatsen van fotonen enige consumptie van energie. Waarschijnlijk wordt die dan intern verkregen. Dit leidt tot herziening van de tijdschaal wegens veranderende c.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten